بخشی از مصاحبه ی جونگی در کتاب فیلمنامه ی عاشقان ماه🌙
چی باعث شد که تصمیم بگیرین نقش وانگسو رو قبول کنین؟ چی شما رو به سمتش کشوند؟ اولین باری که فیلمنامه رو خوندین چه فکری کردین؟
به شخصه، همیشه به سمت روند به تصویر کشیدن تنهایی، انزوا، پریشانی و غم و ناراحتی یک شخصیت در یک داستان کشیده میشم. همینطور برای وانگسو، تمام موقعیت ها و احساسات اون رو حس کردم و از لحظه ای که فیلمنامه رو خوندم تونستم توی ذهنم تصورش کنم. یادم میاد که به شدت حس میکردم ‘من واقعا میخوام این نقش رو بازی کنم.’ اون مثل هیولایی که که نادیده گرفته شد، رها شد و در نهایت زخمی شد. بعدش این احساسات ، این عشق اگرچه ممکنه ناخوشایند باشه، در اون ظاهر شد، برای این زن کسی که بهش کمک کرد گرما و عشقی رو که گم کرده بود و خیلی مشتاقش بود رو احساس کنه. مواجهه ی من با وانگسو، کسی که بهم کمک کرد اون چیزها رو به تصویر بکشم، در حرفه ی بازیگری من از اون فرصت هایی بود که یک بار در زندگی اتفاق میوفته، طوری که فکر میکردم ‘کی میتونم دوباره این عشق رو به تصویر بکشم؟’ کل فرایند احساسات زیادی رو در من برانگیخت و باعث شد حسابی احساس رضایت و شادی کنم.
استفاده از ماسک قطعا برای من یه نقطه ضعف بود بخصوص وقتی احساسات رو به تصویر میکشیدم. چون به هر حال باید نصف صورتم رو پنهان میکردم. این حالت چهرمه که این احساسات رو منتقل میکنه و میتونم اونها رو با به کار گیری ماهیچه های کوچک صورت و چین و چروک نشونشون بدم. اما پوشیدن ماسک باعث محدودیت میشد. اگرچه احتمالا این بهترین وسیله ای بود که بهم اجازه داد تا وانگسو رو به تصویر بکشم، کسی که نمیخواد تنهایی و انزواش رو نشون بده.